برنامه درمانی سرطان ریه سلول غیر کوچک ممکن است شامل داروهایی برای از بین بردن سلول های سرطانی باشد. دارو ممکن است از طریق جریان خون داده شود تا به سلول های سرطانی در سراسر بدن برسد. هنگامی که دارویی به این روش تجویز می شود، درمان سیستمیک نامیده می شود.

داروهای تزریقی از طریق یک لوله داخل وریدی (IV) که با استفاده از سوزن در ورید قرار داده می شود تجویز می شود. روش دیگر درمان سیستمیک، تجویز دارو به شکل خوراکی (قرص یا کپسول) است. اگر داروهای خوراکی برای شما تجویز شد، حتما از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد نحوه مصرف و نگهداری ایمن آنها بپرسید.

انواع درمان های دارویی مورد استفاده برای سرطان ریه سلول غیر کوچک عبارتند از:

•         شیمی درمانی
•         درمان هدفمند
•         ایمونوتراپی

هر یک از این نوع درمان ها در ادامه با جزئیات بیشتری مورد بحث قرار گرفته است. یک فرد ممکن است یک نوع دارو را در یک زمان یا ترکیبی از داروها را به طور همزمان دریافت کند. داروها همچنین می توانند به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی که شامل جراحی و یا پرتودرمانی است، تجویز شوند.

داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان به طور مداوم در حال ارزیابی هستند. مشورت با پزشک خود اغلب بهترین راه برای آگاهی از داروهای تجویز شده برای شما، هدف آنها و عوارض جانبی یا تداخلات احتمالی آنها با سایر داروها است. همچنین مهم است که در صورت مصرف هرگونه دارو یا مکمل دیگر با پزشک خود را مطلع سازید. داروهای گیاهی، مکمل ‌ها و سایر داروها می‌ توانند با داروهای سرطان تداخل داشته باشند و باعث عوارض جانبی ناخواسته یا کاهش اثربخشی شوند. با کمک پایگاه‌ های اطلاعاتی دارویی قابل جستجو، درباره نسخه ‌های خود بیشتر اطلاعات کسب کنید.

شیمی درمانی

شیمی درمانی شامل استفاده از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی است که معمولاً با جلوگیری از رشد، تقسیم و ساخت سلول های بیشتر سلول های سرطانی انجام می شود. نشان داده شده است که شیمی درمانی طول و کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان ریه را در تمام مراحل بهبود می بخشد.

یک برنامه شیمی درمانی، معمولاً شامل تعداد مشخصی از چرخه های درمانی در یک بازه زمانی معین است. نوع سرطان ریه شما، مانند آدنوکارسینوما یا کارسینوم سلول سنگفرشی، بر داروهایی که برای شیمی درمانی توصیه می شوند، تأثیر می گذارد. هنگامی که شیمی درمانی کمکی پس از جراحی انجام می شود، معمولاً دوره درمان نسبت به افرادی که سرطان ریه مرحله 4 دارند، کوتاهتر است.

 داروهای رایجی که برای درمان سرطان ریه استفاده می شوند شامل 2 یا 3 دارو با هم یا یک دارو به تنهایی است. برخی از داروهای رایج عبارتند از:

•         کربوپلاتین
•         سیس پلاتین
•         Docetaxel) Taxotere)
•         اتوپوزید
•         جمسیتابین (جمزار)
•         Nab-paclitaxel) Abraxane)
•         پاکلیتاکسل (تاکسول)
•         پمترکسد (Alimta)
•         Vinorelbine) Navelbine)

شیمی درمانی همچنین ممکن است به سلول های سالم بدن از جمله سلول های خونی، سلول های پوست و سلول های عصبی آسیب برساند. عوارض شیمی درمانی به فرد و دوز مصرفی بستگی دارد، اما می تواند شامل خستگی، تعداد کم سلول های خونی، خطر عفونت، زخم های دهان، حالت تهوع و استفراغ، از دست دادن اشتها، اسهال، بی حسی و گزگز در دست ها و پا و ریزش مو باشد. برخی از درمان های شیمی درمانی سرطان ریه باعث ریزش موی قابل توجهی نمی شوند. انکولوژیست پزشکی شما اغلب می تواند داروهایی را برای کمک به کاهش بسیاری از این عوارض تجویز کند. تهوع و استفراغ نیز اغلب قابل اجتناب است. در بسیاری از موارد، عوارض جانبی پس از پایان درمان از بین می روند.

درمان هدفمند

درمان هدفمند درمانی است که ژن ‌ها، پروتئین ‌ها یا محیط بافتی خاص سرطان را هدف قرار می ‌دهد که به رشد و بقای سرطان کمک می‌ کند. این نوع درمان از رشد و گسترش سلول های سرطانی جلوگیری و آسیب به سلول های سالم را محدود می کند.

همه تومورها اهداف یکسانی ندارند. برای یافتن موثرترین روش درمان، پزشک ممکن است آزمایش هایی را برای شناسایی ژن ها، پروتئین ها و سایر عوامل در تومور انجام دهد. برای برخی از سرطان‌ های ریه، پروتئین ‌های غیرطبیعی در مقادیر غیرعادی زیادی در سلول ‌های سرطانی یافت می ‌شوند. این به پزشکان کمک می کند تا در هر زمان که ممکن است بیمار را با موثرترین روش درمان کنند. علاوه بر این، مطالعات تحقیقاتی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد اهداف مولکولی خاص و درمان های جدید برای آنها ادامه دارد.

درمان با درمان هدفمند برای سرطان ریه سلول غیر کوچک به سرعت در حال تغییر است. درمان های هدفمند جدید در حال حاضر در آزمایشات بالینی در حال مطالعه هستند. با پزشک خود در مورد گزینه های اضافی که ممکن است در دسترس شما باشد صحبت کنید.

به طور کلی، درمان های هدفمند برای سرطان ریه سلول غیر کوچک عبارتند از:

مهارکننده های گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR). حدود 10 تا 15 درصد از تمام سرطان های ریه EGFR مثبت هستند. محققان دریافته ‌اند که داروهایی که جهش ‌های خاص EGFR را مسدود می ‌کنند ممکن است برای متوقف کردن یا کند کردن رشد سرطان ریه (زمانی که سلول‌ های سرطانی دارای جهش خاص EGFR هستند) موثر باشند:

•         آفاتینیب (Gilotrif)
•         داکومیتینیب (Vizimpro)
•         ارلوتینیب (Tarceva)
•         Gefitinib (Iressa)
•         اوزیمرتینیب (Tagrisso)

 داروهایی که اگزون 20 EGFR را هدف قرار می دهند. برخی افراد تغییر خاصی در ژن EGFR در اگزون 20 دارند. این داروها   insertion20exon  EGFR نامیده شده و به عنوان دومین خط درمان تایید شده اند:

•         آمیوانتاماب (ریبروانت)
•         موبوکرتینیب (Exkivity)

 داروهایی که جهش های HER2 را هدف قرار می دهند. جهش های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی (HER2) به رشد و گسترش سلول های سرطانی کمک می کند. جهش HER2 در 1% تا 4% موارد NSCLC یافت شده است. یک دارو برای هدف قرار دادن جهش‌ های HER2 در افرادی که قبلاً یک درمان سیستمیک دریافت کرده‌ اند، تأیید شده است:

•         Fam-trastuzumab deruxtecan-nxki (Enhertu)

 مهارکننده های لنفوم کیناز آناپلاستیک (ALK). ALK پروتئینی است که بخشی از فرآیند رشد سلولی است. در صورت وجود، این به رشد سلول های سرطانی کمک می کند. مهارکننده های ALK به توقف این فرآیند کمک می کنند. تغییرات در ژن ALK در حدود 4 درصد از افراد مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک مشاهده می شود. داروهای زیر در حال حاضر برای هدف قرار دادن این تغییر ژنتیکی در دسترس هستند:

•         آلکتینیب (Alecensa)
•         بریگاتینیب (Alunbrig)
•         Ceritinib (Zykadia)
•         کریزوتینیب (Xalkori)
•         Lorlatinib (Lorbrena)

 داروهایی که فیوژن ROS1 را هدف قرار می دهند. تغییرات نادر در ژن ROS1 به نام فیوژن ROS1 یا بازآرایی ROS1 می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در رشد سلولی و تمایز سلولی شود. تمایز سلولی فرآیندی است که سلول ها برای تغییر از یک نوع سلول به سلول دیگر استفاده می کنند. فیوژن ROS1 در 1 تا 2 درصد افراد مبتلا به سرطان ریه یافت می شود. داروهایی که تغییرات ژن ROS1 را هدف قرار می دهند عبارتند از:

•         Ceritinib (Zykadia)
•         کریزوتینیب (Xalkori)
•         انترکتینیب (Rozlytrek)

 داروهایی که جهش های KRAS G12C را هدف قرار می دهند. KRAS G12C یکی از شایع ترین جهش های ژنتیکی است که در افراد مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک یافت می شود. حدود 20 تا 25 درصد افراد مبتلا به سرطان ریه دارای جهش KRAS هستند. دو دارو برای هدف قرار دادن جهش های KRAS G12C در خط دوم، پس از دریافت ایمونوتراپی به تنهایی یا همراه با شیمی درمانی تایید شده اند:

•         آداگراسیب (کرازاتی)
•         سوتوراسیب (Lumakras)

 داروهایی که فیوژن NTRK را هدف قرار می دهند. این نوع تغییر ژنتیکی در طیف وسیعی از سرطان ها یافت می شود و باعث رشد سلول های سرطانی می شود. در سرطان ریه نادر است (کمتر از 1%). یک دارو برای هدف قرار دادن فیوژن NTRK تایید شده است:

•         انترکتینیب (Rozlytrek)
•         لاروترکتینیب (ویتراکوی)

 داروهایی که جهش های BRAF V600E را هدف قرار می دهند. ژن BRAF پروتئینی می سازد که در رشد سلولی نقش دارد و می تواند باعث رشد و گسترش سلول های سرطانی شود. جهش های BRAF در 4 درصد موارد سرطان ریه سلول غیر کوچک یافت شده است. جهش های BRAF V600E را می توان با ترکیبی از داروهای زیر هدف قرار داد:

•         دابارافنیب (تفینلار)
•         ترامتینیب (مکینیست)

 داروهایی که اگزون 14 MET را هدف قرار می دهند. پرش اگزون 14 MET یک جهش ژنتیکی است که در بیش از 3 درصد موارد NSCLC یافت می شود. داروهای تایید شده برای درمان پرش اگزون 14 MET عبارتند از:

•         Capmatinib (Tabrecta)
•         تپوتینیب (Tepmetko)

داروهایی که فیوژن RET را هدف قرار می دهند. تا 2 درصد از تمام موارد سرطان ریه سلول غیر کوچک فیوژن RET مثبت هستند. داروهای تایید شده برای هدف قرار دادن NSCLC فیوژن مثبت RET عبارتند از:

•         پرالستینیب (گاورتو)
•         سلپرکاتینیب (Retevmo)

 درمان ضد رگ زایی. درمان ضد رگ ‌زایی، فرایند رگ‌ سازی در داخل تومور را متوقف می ‌کند. از آنجایی که یک تومور برای رشد و گسترش به مواد مغذی وارد شده توسط رگ های خونی نیاز دارد، هدف از درمان های ضد رگ زایی، گرسنگی دادن به تومور است. داروهای ضد رگ زایی زیر ممکن است گزینه هایی برای سرطان ریه باشند:

•         بواسیزوماب (آواستین، Mvasi)، در ترکیب با شیمی درمانی و آتزولیزوماب (Tecentriq)، یک داروی ایمونوتراپی (به زیر مراجعه کنید)
•         راموسیروماب (کیرامزا)، همراه با داروی شیمی درمانی دوستاکسل

 ایمونوتراپی (به روز رسانی 04/2023)

ایمونوتراپی از سیستم دفاعی طبیعی بدن برای مقابله با سرطان (با بهبود توانایی سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول های سرطانی) بهره می برد.

افرادی که با استفاده از ایمونوتراپی برای سرطان ریه سلول غیر کوچک تحت درمان قرار می گیرند، ممکن است درمان را در قالب تنها یک دارو، ترکیبی از داروهای ایمونوتراپی، یا ممکن است با ترکیب شیمی درمانی، دریافت کنند. هنگامی که سرطان ریه سلول غیر کوچک پیشرفته با یک درمان هدفمند قابل درمان نباشد، ایمونوتراپی به تنهایی یا به همراه شیمی درمانی اغلب درمان اولیه ارجح به شمار می رود.

روش های مختلفی وجود دارد که ایمونوتراپی می تواند از سیستم ایمنی بدن برای درمان سرطان استفاده کند.

داروهایی که مسیر PD-1 را مسدود می کنند. مسیر PD-1 ممکن است در توانایی سیستم ایمنی برای کنترل رشد سرطان بسیار مهم باشد. مسدود کردن این مسیر با آنتی بادی‌ های PD-1 و PD-L1 رشد NSCLC را متوقف یا کند کرده است. داروهای ایمونوتراپی زیر این مسیر را مسدود می کنند و برای درمان NSCLC تایید شده اند:

•         آتزولیزوماب (Tecentriq)
•         دوروالوماب (Imfinzi)
•         Cemiplimab-rwlc (Libtayo)
•         Nivolumab (Opdivo)
•         پمبرولیزوماب (کیترودا)

در موارد خاص، ایمونوتراپی ممکن است با شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین، مانند Cemipilmab-rwlc یا Durvalumab ترکیب شود.

داروهایی که مسیر CTLA-4 را مسدود می کنند. مسیر ایمنی دیگری که ممکن است مورد هدف قرار گیرد مسیر CTLA-4 است:

•         Ipilimumab (Yervoy). Ipilimumab در ترکیب با nivolumab تجویز می شود که مسیر PD-1 را مسدود می کند. این ترکیب را می توان با شیمی درمانی نیز استفاده کرد.
•         ترملیموماب (Imjudo). ترملیموماب ممکن است همراه با دوروالوماب و شیمی درمانی تجویز شود. این ترکیب برای درمان NSCLC متاستاتیک بدون جهش هدفمند در ژن‌های EGFR یا ALK استفاده می‌شود.

انواع مختلف ایمونوتراپی می توانند عوارض جانبی متفاوتی ایجاد کنند، اما به طور کلی، عوارض جانبی کمتر از شیمی درمانی است. عوارض جانبی ایمونوتراپی شامل واکنش های پوستی، علائم شبه آنفولانزا، اسهال، تنگی نفس ناشی از التهاب ریه و تغییرات وزن است. اگر یک مهارکننده PD-1/PD-L1 با یک مهارکننده CTLA-4 ترکیب شود، خطر عوارض جانبی مرتبط با ایمنی بیشتر است. با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی ایمونوتراپی توصیه شده برای شما صحبت کنید.