بهترین روش درمان سرطان پروستات

شامل برداشتن پروستات و برخی از غدد لنفاوی اطراف است که معمولا توسط اورولوژیست با فلوشیپ انکولوژی یا توسط متخصص اورولوژی مجرب، انجام می شود. نوع جراحی به استیج (مرحله) سرطان پروستات، سلامت کلی بیمار و عوامل دیگر بستگی دارد.

برای اطلاعات کاملتر در مورد جراحی سرطان پروستات کلیک کنید.

•         پروستاتکتومی رادیکال (باز) : پروستاتکتومی رادیکال، برداشتن کل پروستات و کیسه ‌های منی توسط جراحی است. غدد لنفاوی در ناحیه لگن نیز اغلب برداشته می شوند. این عمل خطر ممکن است آثار منفی بر عملکرد جنسی داشته باشد. 
• جراحی با روش حفظ اعصاب، در صورت امکان، با اجتناب از آسیب به اعصابی که اجازه نعوظ و ارگاسم را می دهد، احتمال حفظ عملکرد جنسی بیمار پس از جراحی را افزایش می دهد. حتی اگر برخی از اعصاب قطع شوند، ممکن است ارگاسم اتفاق بیفتد زیرا اینها فرآیندهای جداگانه ای هستند. بی اختیاری ادرار نیز یکی از عوارض جانبی احتمالی پروستاتکتومی رادیکال است. برای کمک به از سرگیری عملکرد جنسی طبیعی، داروها، ایمپلنت آلت تناسلی یا تزریق داخل آلت تناسلی ممکن است توصیه شود. گاهی اوقات، انجام یک جراحی دیگر می تواند بی اختیاری ادرار را برطرف کند.
•         پروستاتکتومی رباتیک یا لاپاراسکوپی : این نوع جراحی نسبت به پروستاتکتومی رادیکال، کمتر تهاجمی است و ممکن است زمان نقاهت کوتاه تری داشته باشد. یک دوربین و ابزارهایی از طریق ایجاد برش هایی کوچک در شکم بیمار وارد می شود. سپس جراح ابزارهای رباتیک را برای برداشتن غده پروستات هدایت می کند. به طور کلی، پروستاتکتومی رباتیک موجب خونریزی کمتر و درد کمتری می شود، اما عوارض جنسی و ادراری مشابهی با پروستاتکتومی رادیکال (باز) دارد. با پزشک خود در مورد اینکه آیا مرکز درمانی شما این روش را ارائه می دهد و مقایسه آن با نتایج پروستاتکتومی رادیکال (باز) مشورت کنید.
•         ارکیکتومی دو طرفه : ارکیکتومی دو طرفه برداشتن هر دو بیضه توسط جراحی است. این مورد به طور مفصل در “درمان های سیستمیک” در ادامه توضیح داده شده است.
•         برداشتن پروستات از راه مجرای ادرار( TURP) : این جراحی کوچک، اغلب برای از بین بردن علائم انسداد ادراری استفاده می شود، نه برای درمان سرطان پروستات. در این روش، هنگامی که بیمار تحت بیهوشی کامل است، جراح لوله باریکی را با یک دستگاه به نام سیستوسکوپ وارد مجرای ادرار و سپس داخل پروستات می ‌کند تا کمی از بافت پروستات را بردارد و انسداد برطرف شود.

قبل از جراحی، با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد عوارض جانبی احتمالی جراحی خاصی که خواهید داشت صحبت کنید. به طور معمول، بیماران جوان تر یا سالم تر ممکن است از پروستاتکتومی سود بیشتری ببرند. همچنین احتمال ابتلا به اختلال نعوظ دائمی و بی اختیاری ادرار پس از پروستاتکتومی در بیماران جوان‌ تر نسبت به بیماران مسن ‌تر کمتر است. در بیماران مسن، استفاده از رادیوتراپی (پرتودرمانی) ارجحیت دارد.

بعد از عمل جراحی سرطان پروستات چی بخوریم؟

رژیم غذایی بعد از عمل سرطان پروستات باید متعادل و مغذی باشد و شامل انواع غذاهای تازه و سالم باشد. این رژیم غذایی باید به بیمار کمک کند تا انرژی خود را بازیابد و عوارض جانبی جراحی را مدیریت کند.

در اینجا برخی از نکات برای رژیم غذایی بعد از عمل سرطان پروستات آورده شده است:

• مقدار زیادی مایعات بنوشید. این به جلوگیری از کم آبی بدن و کمک به هضم غذا کمک می کند.
• غذاهای پر فیبر بخورید. فیبر به هضم غذا کمک می کند و می تواند به جلوگیری از یبوست کمک کند.
• غذاهای پروتئینی بخورید. پروتئین برای ترمیم بافت های آسیب دیده ضروری است.
• غذاهای غنی از ویتامین ها و مواد معدنی بخورید. این مواد مغذی برای سلامت کلی بدن ضروری هستند.

برخی از غذاهای خاص که می توانند در رژیم غذایی بعد از عمل سرطان پروستات مفید باشند عبارتند از:

• میوه ها و سبزیجات تازه: میوه ها و سبزیجات تازه منبع خوبی از فیبر، ویتامین ها و مواد معدنی هستند.
• غلات کامل: غلات کامل منبع خوبی از فیبر و مواد مغذی هستند.
• پروتئین بدون چربی: پروتئین بدون چربی، مانند ماهی، مرغ بدون پوست، و حبوبات، برای ترمیم بافت های آسیب دیده ضروری است.
• لبنیات کم چرب: لبنیات کم چرب منبع خوبی از پروتئین، کلسیم و سایر مواد مغذی هستند.

درمان های سیستمیک سرطان پروستات (درمان سرطان پروستات با دارو)

درمان سرطان پروستات با دارو به از بین بردن سلول های سرطانی کمک می کند. دارو ممکن است از طریق جریان خون تزریق شود تا به سلول های سرطانی در سراسر بدن برسد. هنگامی که دارویی به این روش تجویز می شود، درمان سیستمیک نامیده می شود.

این داروها اغلب از طریق یک لوله داخل وریدی (IV) که با استفاده از یک سوزن در ورید تزریق می شود یا به شکل قرص یا کپسول خوراکی تجویز می شوند. اگر داروهای خوراکی به شما داده می شود، حتما از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد نحوه نگهداری و مصرف ایمن آن سوال کنید.

انواع داروهای مورد استفاده برای سرطان پروستات عبارتند از:

•         هورمون درمانی
•         درمان هدفمند
•         شیمی درمانی
•         ایمونوتراپی
•         رادیوداروها
•         داروهای اصلاح کننده استخوان

  هر یک از این نوع درمان ها در زیر با جزئیات بیشتری مورد بحث قرار گرفته است. یک فرد ممکن است یک نوع دارو را در یک زمان، یا ترکیبی از داروها را به طور همزمان دریافت کند. این داروها همچنین می توانند همزمان با جراحی و یا پرتودرمانی، نیز تجویز شوند.

داروهای جدید مورد استفاده برای درمان سرطان پروستات به طور مداوم در حال ارزیابی هستند. مشورت با پزشک اغلب بهترین راه برای آگاهی از داروهای تجویز شده برای شما، اثربخشی و عوارض جانبی یا تداخلات احتمالی آنها با سایر داروها است.

همچنین مهم است که مصرف هرگونه دارو یا مکمل دیگر با نسخه یا بدون نسخه را به پزشک خود اطلاع دهید. داروهای گیاهی، مکمل‌ ها و سایر داروها می‌ توانند با داروهای سرطان تداخل داشته باشند و باعث بروز عوارض جانبی ناخواسته یا کاهش اثربخشی آنها شوند.

هورمون درمانی سرطان پروستات

از آنجایی که رشد سرطان پروستات توسط هورمون‌ های جنسی مردانه، معروف به آندروژن، انجام می ‌شود، کاهش سطح این هورمون ‌ها می ‌تواند به کند کردن رشد سرطان کمک کند. شایع ترین آندروژن، تستوسترون است. پس حذف هورمونهای مردانه (تستوسترون) به درمان سرطان پروستات کمک می کند. برای اطلاع بیشتر از هورمون درمانی سرطان پروستات کلیک کنید.

 این کار با برداشتن بیضه ها به روش جراحی، که تحت عنوان جراحی اخته سازی شناخته می شود، یا با مصرف داروهایی که عملکرد بیضه ها را از کار می اندازد و تحت عنوان اخته سازی دارویی شناخته می شود، انجام می گردد. از این درمان می توان با نام های دیگر از جمله درمان محرومیت از آندروژن (ADT) نام برد.

از هورمون درمانی در سرطان پروستات در بسیاری از موقعیت‌ های مختلف، از جمله سرطان پروستات موضعی، پیشرفته و متاستاتیک، و همچنین افزایش سطح PSA پس از جراحی و یا پرتودرمانی برای سرطان موضعی پروستات استفاده می ‌شود. برخی از موقعیت ‌هایی که ممکن است از این درمان استفاده شود عبارتند از:

•         افراد مبتلا به سرطان پروستات با خطر متوسط و یا پرخطر که کاندید درمان قطعی با پرتودرمانی هستند، باید درمان هورمونی نیز دریافت کنند. افراد مبتلا به سرطان پروستات با خطر متوسط باید حداقل 4 تا 6 ماه تحت درمان هورمونی قرار گیرند و کسانی که سرطان پروستات پرخطر دارند باید به مدت ۲ سال آن را دریافت کنند.

•         هورمون درمانی برای کسانی که جراحی کرده اند و سلول های سرطانی میکروسکوپی در غدد لنفاوی آنها وجود داشته است، نیز مورد استفاده قرار می گیرد. این کار برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده و کاهش احتمال بازگشت سرطان انجام می شود. این روش تحت عنوان درمان کمکی شناخته می شود.

انواع هورمون درمانی سرطان پروستات

اُرکیکتومی دوطرفه : اورکیکتومی دو طرفه شامل برداشتن هر دو بیضه با جراحی است. این اولین خط درمانی برای سرطان پروستات متاستاتیک در بیش از 70 سال پیش بود. اگرچه این یک روش جراحی است، اما جزء درمان های سیستمیک و هورمونی در نظر گرفته می شود زیرا منبع اصلی تولید تستوسترون یعنی بیضه ها را از بین می برد. اثرات این جراحی دائمی است و قابل برگشت نیست. امروزه، ارکیکتومی دوطرفه معمولاً دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد.

آگونیست های LHRH : LHRH مخفف هورمون آزاد کننده هورمون لوتئین ساز است. داروهایی که تحت عنوان آگونیست های LHRH شناخته می شوند، از دریافت سیگنال های ارسال شده توسط بدن برای تولید تستوسترون به بیضه ها جلوگیری می کنند. 

آگونیست های LHRH با مسدود کردن این سیگنال ها، سطح تستوسترون را کاهش می دهند و عملکرد بیضه ها را متوقف می کند. برخلاف ارکیکتومی، اثرات آگونیست های LHRH اغلب برگشت پذیر است، بنابراین تولید تستوسترون معمولاً پس از توقف درمان دوباره شروع می شود. با این حال، بهبود تستوسترون می تواند مدتی طول بکشد.

آگونیست های LHRH به صورت ماهیانه یا هر سه ماه یک بار تزریق می شوند. هنگامی که آگونیست های LHRH برای اولین بار تجویز می شوند، سطح تستوسترون برای مدت کوتاهی افزایش می یابد. این اثر تحت عنوان “شعله ور شدن یا flare ” شناخته می شود. 

این حالت به این دلیل رخ می دهد که بیضه ها به طور موقت تستوسترون بیشتری را در پاسخ به نحوه عملکرد آگونیست های LHRH در بدن آزاد می کنند. جهت پیشگیری از پدیده شعله ور سازی، شروع تجویزآگونیست های LHRH باید همزمان با داروهای مهار کننده های گیرنده آندروژن باشد. (به ادامه مطلب مراجعه کنید)

آنتاگونیست LHRH : این دسته از داروها که آنتاگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین (GnRH) نیز نامیده می شود، از تولید تستوسترون توسط بیضه ها جلوگیری می کند و سطح تستوسترون را سریعتر کاهش می دهند و باعث ایجاد پدیده شعله ور شدن نیز نمی شوند. 

انجمن غذا و داروی آمریکا FDA، دگارلیکس (Firmagon) را برای درمان سرطان پیشرفته پروستات به صورت تزریق ماهانه تایید کرده است. یکی از عوارض جانبی این دارو این است که ممکن است باعث واکنش آلرژیک شدید شود. یک آنتاگونیست خوراکی LHRH، Relugolix (Orgovyx) نیز توسط FDA برای درمان سرطان پیشرفته پروستات تایید شده است. 

از مزایای این دارو آن است که هنگامی که درمان با رلوگولیکس متوقف می شود، تولید تستوسترون در عرض چند هفته و نه ماه ها احیا می شود، که ممکن است برای افرادی که تحت درمان های هورمونی متناوب قرار می گیرند مفید باشد (به زیر مراجعه کنید).

مهارکننده های گیرنده آندروژن (AR) : در حالی که آگونیست ‌ها و آنتاگونیست ‌های LHRH سطح تستوسترون را در خون کاهش می‌دهند، مهارکننده‌ های گیرنده آندروژن مانع از اتصال تستوسترون به اصطلاحا «گیرنده‌ های آندروژن» می‌ شوند. گیرنده‌ های آندروژن، ساختارهای شیمیایی در سطح سلول ‌ها هستند که به تستوسترون و سایر هورمون ‌های مردانه اجازه ورود به سلول‌ را می ‌دهند. 

در واقع، مهارکننده‌ های AR بطور غیر مستقیم، مانع ساخت تستسترون در بدن می شوند. مهارکننده های قدیمی AR شامل بیکالوتامید (Casodex)، فلوتامید و نیلوتامید (Nilandron) هستند و به صورت قرص مصرف می شوند. مهارکننده های جدیدتر    شامل آپالوتامید (Erleada)، دارولوتامید (Nubeqa) و انزالوتامید (Xtandi) هستند.

گاهی اوقات به این داروها ضد آندروژن نیز گفته می شود. مهارکننده های AR را می توان به افرادی داد که سرطان پروستات “حساس به اختگی” دارند، به این معنی که سرطان پروستات همچنان به درمان هایی که سطح تستوسترون را کاهش می دهد پاسخ می دهد. مهارکننده های AR معمولا به تنهایی برای درمان سرطان پروستات استفاده نمی شوند.

مهارکننده های سنتز آندروژن : اگرچه بیضه ها بخش اعظم تستوسترون بدن را تولید می کنند، اما سایر سلول های بدن نیز قادرند مقادیر کمی از این هورمون را تولید کنند که ممکن است منجر به رشد سرطان شود. این سلول ها شامل سلول های غدد فوق کلیوی و برخی از سلول های سرطانی پروستات است. مهارکننده‌ های سنتز آندروژن، آنزیمی به نام CYP17 را هدف قرار می ‌دهند و سلول ‌های خارج از بافت بیضه ها را نیز از ساخت تستوسترون باز می ‌دارند.

•         ابیراترون (Zytiga) : این دارو به شکل قرص مصرف شده و معمولا همراه با پردنیزولون تجویز می شود. پردنیزولون به جلوگیری از بروز برخی از عوارض جانبی آبیراترون کمک می کند. عوارض جانبی شایع آبیراترون عبارتند از ضعف، تورم یا درد مفاصل، تورم در پاها یا پاها، گر گرفتگی، اسهال، استفراغ، تنگی نفس و کم خونی.

•         کتوکونازول : کتوکونازول یک مهارکننده سنتز آندروژن است که به دلیل تداخلات دارویی متعدد دیگر به طور گسترده استفاده نمی شود. با این حال، کتوکونازول ممکن است یک گزینه درمانی برای برخی از بیماران باشد.

مهار هر دو مسیر تولید آندروژن : گاهی اوقات مهارکننده های گیرنده آندروژن با ارکیکتومی دوطرفه یا درمان آگونیست LHRH ترکیب می شوند تا انسداد هورمون های مردانه را به حداکثر برسانند یا از شعله ور شدن ناشی از درمان با آگونیست های LHRH جلوگیری کنند (به بالا مراجعه کنید).

هورمون درمانی متناوب : در گذشته درمان هورمونی تا آخر عمر بیمار انجام می شد. در طول دو دهه گذشته، محققان استفاده از هورمون درمانی متناوب را مورد مطالعه قرار داده اند، یعنی زمانی که درمان برای مدت خاصی (معمولاً 6 ماه) انجام می شود و سپس به طور موقت متوقف می شود تا سطح تستوسترون بهبود یابد. برای این بیماران، زمانی که PSA شروع به افزایش مجدد کرد، درمان هورمونی مجدداً شروع می شود.

 زمان شروع مجدد درمان همچنان موضوع بحث است. استفاده از هورمون درمانی به این روش ممکن است عوارض جانبی مربوط به کمبود تستوسترون را کاهش دهد و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشد. انجمن انکولوژی آمریکا ASCO این رویکرد را فقط برای برخی موارد خاص از هورمون درمانی توصیه می کند که در این خصوص می توانید با پزشک خود مشورت کنید.

عوارض جانبی هورمون درمانی سرطان پروستات

عوارض جانبی ناشی از جراحی برداشتن بیضه ها (ارکیکتومی) دائمی است ولی عوارض جانبی هورمون درمانی دارویی معمولا پس از پایان درمان از بین می روند. این عوارض جانبی عبارتند از:

•                     اختلال در نعوظ
•                     از دست دادن میل جنسی
•                     گر گرفتگی همراه با تعریق
•         بزرگ شدن پستانها که گاهی اوقات می تواند منجر به ناراحتی شود
•                     افسردگی
•                     کم شدن قدرت حافظه
•                     مشکلات قلبی و بیماری های قلبی
•                     افزایش وزن
•                     از دست دادن توده عضلانی
•                     استئوپنی یا پوکی استخوان که به نازک شدن استخوان ها اطلاق می گردد

 اگرچه اغلب سطح تستوسترون پس از قطع درمان دارویی بهبود می یابد، اما برخی از افرادی که آگونیست های LHRH را برای سال ها دریافت کرده اند ممکن است همچنان عوارض هورمونی داشته باشند، حتی اگر دیگر این داروها را مصرف نکنند.

یکی دیگر از عوارض جانبی این درمان ها خطر ابتلا به سندرم متابولیک است. سندرم متابولیک مجموعه ای از شرایط مانند چاقی، سطح بالای کلسترول خون و فشار خون بالا است که خطر ابتلا به بیماری قلبی، سکته و دیابت را در فرد افزایش می دهد. در حال حاضر، مشخص نیست که هر چند وقت یکبار این اتفاق می افتد یا دقیقاً چرا اتفاق می افتد، اما واضح است که در بیمارانی که تحت درمان هورمونی قرار می گیرند، خطر ابتلا به سندرم متابولیک بالاست.

خطرات و مزایای درمان باید به دقت با پزشک در میان گذاشته شود. برای افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک، به خصوص اگر پیشرفته باشد و علائم ایجاد کند، اکثر پزشکان معتقدند که فواید هورمون درمانی بسیار بیشتر از خطرات عوارض جانبی است.

 به شدت توصیه می شود افرادی که هورمون درمانی دریافت می کنند اقداماتی را انجام دهند که به کنترل عوارض جانبی احتمالی آن کمک کند. این اقدامات شامل ورزش منظم، ترک سیگار، داشتن یک رژیم غذایی متعادل، اطمینان از دریافت کافی ویتامین D و کلسیم، و دریافت مراقبت‌ های پیشگیرانه و جامع قلبی عروقی است. 

درمان هدفمند سرطان پروستات

درمان هدفمند  (Targeted Therapy) درمانی است که ژن ‌ها، پروتئین ‌ها یا محیط بافتی خاص سرطان که به رشد و بقای سرطان کمک می‌ کند را هدف قرار می‌ دهد. این نوع درمان از رشد و گسترش سلول های سرطانی جلوگیری می کند و آسیب به سلول های سالم را محدود می کند.

همه تومورها اهداف یکسانی ندارند. برای یافتن موثرترین درمان، پزشک ممکن است آزمایش هایی را برای شناسایی ژن ها، پروتئین ها و سایر عوامل در تومور شما انجام دهد. این به پزشکان کمک می کند تا هر زمان که ممکن است هر بیمار را با موثرترین درمان مطابقت دهند.

درمان هدفمند برای سرطان پروستات شامل موارد زیر است:

•                     اولاپاریب (Lynparza) : اولاپاریب نوعی درمان هدفمند به نام مهارکننده PARP است. این دارو برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات مقاوم به اختگی متاستاتیکی که بیماری آنها در طول درمان با آبیراترون و یا انزالوتامید به رشد و گسترش خود ادامه داده است و دارای نقص های ژن ترمیم کننده DNA هستند، تأیید شده است. بیمارانی که دارای جهش BRCA1 یا BRCA2 به شکل ارثی یا غیر ارثی (داخل تومور) هستند، دچار ژن ترمیم کننده DNA بوده و از درمان با این دارو سود می برند.

برای تعیین اینکه آیا بیمار بهتر است اولاپاریب یا سایر داروهای این دسته مثل روکاپاریب (Rubraca) دریافت کند، باید یک یا چند آزمایش انجام شود، از جمله:

•                     آزمایش جهش ارثی
•                     توالی ژنومی بافت تومور یا DNA تومور شناور در جریان خون

به افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک که درمان هدفمند را در نظر می گیرند، توصیه می شود تا در مورد هر 3 آزمایش ذکر شده در بالا با پزشک خود مشورت کنند.

شیمی درمانی سرطان پروستات

شیمی درمانی، شامل به کار گیری داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی است که معمولاً با جلوگیری سلول های سرطانی از رشد، تقسیم و تولید سلول های بیشتر انجام می شود.

شیمی درمانی سرطان پروستات ممکن است به افراد مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته یا مقاوم به اختگی و کسانی که سرطان در آنها به تازگی تشخیص داده شده یا سرطان متاستاتیک پروستات حساس به اختگی دارند کمک کند. یک برنامه شیمی درمانی معمولاً شامل تعداد مشخصی از چرخه های درمان در یک بازه زمانی معین است.

چندین داروی استاندارد برای سرطان پروستات استفاده می شود. به طور کلی، شیمی درمانی استاندارد با دوستاکسل (Taxotere) همراه با پردنیزون شروع می شود.

تحقیقات اخیر نشان می دهد که افزودن دوستاکسل به درمان هورمونی در افرادی که سرطان در آنها به تازگی تشخیص داده شده یا سرطان متاستاتیک پروستات حساس به اختگی دارند، به طور قابل توجهی کمک می کند عمر طولانی تری داشته باشند و از رشد و گسترش بیماری جلوگیری می کند.

کابازیتاکسل  (Jevtana) برای درمان سرطان پروستات مقاوم به اختگی متاستاتیک که قبلاً با دوستاکسل درمان شده، تأیید شده است. این دارو یک مهارکننده میکروتوبول به شمار می رود.

عوارض شیمی درمانی به فرد، نوع شیمی درمانی دریافتی، دوز آن و طول درمان بستگی دارد، اما به طور کلی می تواند شامل خستگی، زخم در دهان و گلو، اسهال، تهوع و استفراغ، یبوست، اختلالات خونی، اثرات سیستم عصبی، تغییر در تفکر و حافظه، مشکلات جنسی و باروری، کاهش اشتها، درد و ریزش مو باشد.

عوارض جانبی شیمی درمانی معمولاً پس از پایان درمان از بین می رود. با این حال، برخی از عوارض جانبی ممکن است ادامه یابد، عود کند یا بعداً ایجاد شود. بر اساس برنامه درمانی خود، از پزشک خود بپرسید که چه عوارض جانبی ای را ممکن است تجربه کنید. تیم مراقبت های بهداشتی شما برای مدیریت یا جلوگیری از بسیاری از این عوارض جانبی با شما همکاری خواهد داشت.

ایمونوتراپی سرطان پروستات

ایمونوتراپی سرطان پروستات یا ایمنی درمانی که درمان بیولوژیک نیز نامیده می شود، برای تقویت سیستم دفاعی طبیعی بدن جهت مقابله با سرطان طراحی شده است. در این رویکرد، از مواد ساخته شده توسط خود بدن استفاده می شود تا داروهایی برای بهبود، مورد هدف قرار دادن یا بازیابی عملکرد سیستم ایمنی تهیه شوند.

در برخی از افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به اختگی که علائم سرطان ندارند یا علائم بسیار کمی دارند و عموماً شیمی درمانی انجام نداده اند، واکسن درمانی با Sipuleucel-T (Provenge) ممکن است یک گزینه مناسب باشد.

Sipuleucel-T برای هر بیمار به شکل منحصر به همان فرد ساخته می شود. بدین ترتیب که قبل از درمان، خون بیمار طی فرآیندی به نام لوکفرزیس خارج می شود. سلول ‌های ایمنی از خون بیمار جدا و در آزمایشگاه اصلاح شده و سپس به بدن بیمار بازگردانده می‌ شوند. 

بدین ترتیب، سیستم ایمنی بیمار ممکن است سلول های سرطانی پروستات را تشخیص داده و از بین ببرد. هنگامی که از این روش درمانی استفاده می شود، تشخیص اینکه آیا برای درمان سرطان موثر است یا خیر، دشوار است زیرا درمان با Sipuleucel-T منجر به کاهش سطح PSA، کوچک شدن تومور، یا جلوگیری از وخیم شدن سرطان نمی شود.

 با این حال، نتایج آزمایش ‌های بالینی نشان داده ‌اند که درمان با Sipuleucel-T می ‌تواند طول عمر افراد مبتلا به سرطان پروستات مقاوم به اختگی متاستاتیک با علائم کم یا بدون علائم را تا حدود 4 ماه افزایش دهد.

انواع مختلف ایمونوتراپی می تواند عوارض جانبی مختلفی ایجاد کند. عوارض جانبی شایع شامل واکنش های پوستی، علائم شبه آنفولانزا، اسهال و تغییرات وزن است. با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی ایمونوتراپی مشورت کنید. 

رادیو داروها برای سرطان پروستات

لوتشیوم تراپی: از بین رادیوداروهایی که در درمان سرطان پروستات به کار می روند، در حال حاضر (زمستان 1401) فقط لوتشیوم در دسترس است.

Lutetium Lu 177 (Pluvicto) که Lu-PSMA 177 نیز نامیده می ‌شود، پروتئین خاصی به نام PSMA (آنتی ژن غشایی اختصاصی پروستات) را مورد هدف قرار می‌ دهد که بر روی سلول‌ های سرطانی پروستات بیان می شود و بنابراین پرتوی منتشر شده از دارو را مستقیماً به سلول ‌های سرطانی می ‌رساند.

 البته این دارو معجزه ای برای درمان سرطان پروستات نیست و فقط برای درمان افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به اختگی که قبلاً یک مهارکننده آندروژن و شیمی درمانی تاکسان مانند دوستاکسل دریافت کرده اند، تأیید شده است.

 برای دریافت این درمان، یک نوع خاص از توموگرافی با انتشار پوزیترون (PSMA-PET) باید تأیید کند که سلول‌ های سرطانی حاوی گیرنده PSMA هستند. (به تشخیص سرطان پروستات مراجعه کنید). شایع ترین عوارض جانبی این درمان شامل خستگی، خشکی دهان، حالت تهوع، کم خونی، از دست دادن اشتها و یبوست است.

 داروهای اصلاح کننده استخوان برای سرطان پروستات

سلامت استخوان ها موضوع مهمی در زندگی افراد مبتلا به سرطان پروستات است. استئوپنی و پوکی استخوان بیماری های استخوانی هستند که می توانند توسط هورمون درمانی ایجاد شوند یا شدت یابند. بیماران تحت درمان هورمونی برای سرطان غیر متاستاتیک پروستات باید از نظر خطر شکستگی استخوان ارزیابی شوند.

 رایج ترین راه برای بررسی این خطر در یک فرد، اسکن هسته ای سنجش تراکم استخوان (DEXA) است که استحکام استخوان ها را اندازه می گیرد. بیمارانی که در معرض خطر بالای شکستگی قرار دارند باید برای کاهش این خطر تحت درمان قرار گیرند.

استفاده از داروهای اصلاح کننده خوردگی استخوان در بیماران سرطان پروستات با درگیری (متاستاز) استخوان ها و یا مبتلا به پوکی استخوان شدید توصیه می شود. این داروها عبارتند از دنوزوماب (Prolia، Xgeva)، زولندرونیک اسید (Reclast، Zometa)، آلندرونات (Fosamax)، و پامیدرونات (Aredia). این داروها می توانند عوارض جانبی در بر داشته باشند، بنابراین با پزشک خود در مورد زمان مصرف دارو و بهترین گزینه بر اساس وضعیت خود مشورت کنید.

در بیماران مبتلا به سرطان پروستات که به استخوان گسترش یافته است، همیشه خطر مشکلات استخوانی مانند شکستگی، درد و فشردگی نخاع وجود دارد. به این موارد «مخاطرات مرتبط با سیستم اسکلتی» می گویند. دنوزوماب یا زولندرونیک اسید را می توان یک بار در ماه تجویز کرد.

یک عارضه جانبی نادر اما جدی ناشی از مصرف داروهای اصلاح کننده استخوان، استئونکروز فک (از بین رفتن استخوان فک) است. علائم استئونکروز فک شامل درد، تورم و عفونت فک؛ لق شدن دندان؛ و استخوان در معرض شکستگی است. بارزترین عامل خطر در خصوص این عارضه جانبی در فردی که یک داروی اصلاح کننده استخوان دریافت می کرده، انجام اقدامات تهاجمی دندانپزشکی (مانند کشیدن دندان) است. 

یک ارزیابی دندانپزشکی به منظور بررسی ایمنی و رسیدگی به نواحی مشکل دار قبل از شروع مصرف داروهای اصلاح کننده استخوان بسیار مورد اهمیت است. اگر فردی که این داروها را مصرف می کند نیاز به اقدامات دندانپزشکی داشته باشد، درمان باید تا پایان کار دندانپزشکی و بهبودی بیمار متوقف شود.