استیج یا مرحله سرطان، اندازه گیری میزان رشد سرطان، از جمله گسترش آن به سایر قسمت های بدن است. برای کشف مرحله سرطان ریه، به اطلاعاتی در مورد اندازه تومور در ریه و اینکه آیا سرطان به اندام ها یا ساختارهای مجاور و غدد لنفاوی گسترش یافته است یا خیر است، نیاز دارید.

هر یک از این اطلاعات با یک حرف لاتین بزرگ نشان داده می شود:

•         T مخفف تومور اصلی (اولیه) است.
•         N مخفف گسترش به غدد لنفاوی مجاور است.
•         M بیانگر متاستاز (گسترش) به نقاط دورتر بدن است.

هنگامی که دسته‌ بندی های T، N، و M تعیین شدند، برای ایجاد یک مرحله کلی ترکیب می ‌شوند که اعداد لاتین بین I تا IV (و گاهی اوقات یک حرف به دنبال آن) به آنها اختصاص داده می ‌شود. عدد بالاتر به معنای گسترش بیشتر بیماری است.

معمولاً نمی توان اطلاعات مرحله بندی را فقط به کمک نمونه بیوپسی ارائه کرد، زیرا پاتولوژیست باید کل تومور و غدد لنفاوی مجاور را برای ارزیابی داشته باشد.

هنگامی که این اطلاعات با برداشتن تومور و غدد لنفاوی مجاور در جراحی به دست می ‌آید، حرف «p» کوچک قبل از T و N قرار می ‌گیرد. بنابراین، در گزارش آسیب ‌شناسی، pT ممکن است به دنبال اعداد و حروف بر اساس اندازه تومور و برخی اطلاعات دیگر در مورد آن بیاید. هر چه این عدد بزرگتر باشد، سرطان پیشرفته تر است. pN به همراه اعداد و حروف بر اساس میزان انتشار به غدد لنفاوی مجاور است که ممکن است همزمان با تومور ریه برداشته شده باشند.

دسته M اغلب بر اساس نتایج آزمایش های تصویربرداری مانند سی تی اسکن، MRI و اسکن استخوان، گاهی همراه با بیوپسی از ناحیه مشکوک به گسترش سرطان مشخص می شود و نه به کمک پاتولوژی.

این سیستم مرحله بندی برای بسیاری از انواع سرطان ریه مانند آدنوکارسینوم، کارسینوم سلول سنگفرشی و کارسینوم سلول بزرگ استفاده می شود. این نوع سرطان های ریه اغلب با هم تحت عنوان سرطان ریه سلول غیر کوچک NSCLC دسته بندی می شوند. همچنین این سیستم مرحله ‌بندی می‌ تواند برای مرحله ‌بندی تومورهای کارسینوئیدی نیز استفاده شود، اما برای مرحله ‌بندی کارسینوم ‌های سلول کوچک ریه SCLC کاربردی ندارد.