عوامل خطر سرطان پستان مرتبط با سبک زندگی
عامل خطر شامل هر چیزی است که شانس ابتلا به یک بیماری خاص را افزایش دهد، مثلا عوامل خطر سرطان پستان، یعنی عواملی که سبب افزایش شانس ابتلا به سرطان پستان می شوند. اما داشتن یک عامل خطر یا حتی تعداد زیادی از عوامل به این معنی نیست که مطمئناً به این بیماری مبتلا خواهید شد. برخی از عوامل خطر سرطان سینه با رفتارهای فردی مانند رژیم غذایی و ورزش مرتبط هستند و سایر عوامل خطر مرتبط با سبک زندگی شامل تصمیم گیری در مورد بچه دار شدن و مصرف داروهای ضد بارداری حاوی هورمون است.
در ادامه به بررسی عوامل خطر سرطان سینه پرداخته ایم.
نوشیدن الکل
نوشیدن الکل به وضوح با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط است. این خطر با افزایش میزان مصرف الکل افزایش می یابد. زنانی که 1 نوشیدنی الکلی در روز می نوشند(one alcoholic drink a day) در مقایسه با افرادی که الکل نمی نوشند، اندکی بیشتر در معرض ابتلا به سرطان پستان هستند (7 تا 10 در صد بیشتر)، در حالی که زنانی که 2 تا 3 نوشیدنی الکلی در روز می نوشند، حدود 20 درصد بیشتر در معرض خطر هستند. الکل با افزایش خطر ابتلا به انواع دیگر سرطان نیز مرتبط است.
اضافه وزن یا چاقی
اضافه وزن یا چاقی پس از یائسگی، خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می دهد.
قبل از یائسگی، تخمدان های یک خانم بیشتر استروژن می سازند و بافت چربی تنها بخش کوچکی از مقدار کل آن را تشکیل می دهد. پس از یائسگی (زمانی که تخمدان ها تولید استروژن را متوقف می کنند)، بیشتر استروژن از بافت چربی حاصل می آید. داشتن بافت چربی بیشتر پس از یائسگی می تواند سطح استروژن را افزایش دهد و خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهد.
زنانی که اضافه وزن دارند همچنین سطح انسولین خون بالاتری دارند. سطوح بالاتر انسولین با برخی سرطان ها از جمله سرطان سینه مرتبط است.
انجمن سرطان آمریکا به شما توصیه می کند که در طول زندگی خود در وزن متناسب داشته باشید و آن را حفظ کنید و با متعادل کردن مصرف غذا و نوشیدنی در کنار فعالیت بدنی از افزایش وزن خودداری کنید.
عدم تحرک بدنی
شواهد نشان می دهد که فعالیت بدنی منظم خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش می دهد، به ویژه در زنانی که یائسه شده اند. سوال اصلی این است که چقدر فعالیت لازم است. برخی از مطالعات نشان داده اند که حتی چند ساعت در هفته نیز ممکن است مفید باشد، اگرچه به نظر می رسد هر چه بیشتر باشد بهتر است.
اینکه چگونه فعالیت بدنی می‌تواند خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد، مشخص نیست، اما ممکن است به دلیل اثرات آن بر وزن بدن، التهاب و سطوح هورمونی باشد.
انجمن سرطان آمریکا توصیه می کند که بزرگسالان هر هفته 150 تا 300 دقیقه فعالیت با شدت متوسط یا 75 تا 150 دقیقه فعالیت شدید (یا ترکیبی از اینها) داشته باشند. رسیدن به حد بالای 300 دقیقه یا فراتر از آن ایده آل است.
بچه دار نشدن
زنانی که بچه دار نشده اند یا اولین فرزند خود را بعد از 30 سالگی به دنیا آورده اند، به طور کلی خطر ابتلا به سرطان سینه کمی بالاتر است. حاملگی های متعدد و باردار شدن در سنین پایین خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش می دهد.
شیر ندادن
بیشتر مطالعات نشان می دهد که شیردهی ممکن است کمی خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد، به خصوص اگر برای یک سال یا بیشتر ادامه یابد. اما مطالعه این موضوع پیچیده است، به خصوص در کشورهایی مانند ایالات متحده، که در آن شیردهی برای این مدت طولانی غیرمعمول است.
یک توضیح احتمالی برای این تأثیر این است که شیردهی تعداد کل دوره های قاعدگی زن را کاهش می دهد.
جلوگیری از بارداری
برخی از روش های کنترل بارداری از هورمون هایی استفاده می کنند که ممکن است خطر سرطان سینه را افزایش دهد.
- قرص های ضد بارداری خوراکی: بیشتر مطالعات نشان داده اند که زنانی که از قرص های ضد بارداری خوراکی برای مدت بیشتر از 3-2 سال استفاده می کنند، نسبت به زنانی که هرگز از آنها استفاده نکرده اند، کمی بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند. پس از قطع قرص ها، به نظر می رسد این خطر در عرض حدود 10 سال به حالت عادی باز می گردد.
- آمپول های ضد بارداری: برخی از مطالعات نشان داده اند که دریافت آمپول های پروژسترون طولانی اثر (مانند Depo-Provera) هر 3 ماه یک بار برای پیشگیری از بارداری ممکن است خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهد، اما همه مطالعات این را نشان نداده اند.
- ایمپلنت های پیشگیری از بارداری، دستگاه های داخل رحمی (IUD)، پچ های پوستی، حلقه های واژینال: این اشکال پیشگیری از بارداری همچنین از هورمون هایی استفاده می کنند که در تئوری می توانند رشد سرطان سینه را تقویت کنند. برخی از مطالعات ارتباط بین استفاده از IUDهای آزادکننده هورمون و خطر ابتلا به سرطان سینه را نشان داده اند، اما مطالعات کمی در مورد استفاده از ایمپلنت ها، پچ ها و حلقه های ضد بارداری و خطر ابتلا به سرطان سینه بررسی شده اند.
هورمون درمانی برای رفع علائم ناشی از یائسگی
هورمون درمانی یائسگی با استروژن (اغلب همراه با پروژسترون) برای کمک به تسکین علائم یائسگی و کمک به جلوگیری از پوکی استخوان استفاده می شود. این درمان با نام های دیگری مانند هورمون درمانی پس از یائسگی و درمان جایگزینی هورمون نیز شناخته می شود.
2 نوع اصلی هورمون درمانی وجود دارد:
- هورمون درمای ترکیبی: برای زنانی که هنوز رحم دارند، پزشکان عموماً استروژن و پروژسترون (که به عنوان هورمون درمانی ترکیبی شناخته می شود) تجویز می کنند. پروژسترون مورد نیاز است زیرا استروژن به تنهایی می تواند شدیدا خطر سرطان رحم را افزایش دهد. همچنین اگر به مدت 4 سال یا بیشتر از هورمون درمانی ترکیبی پس از یائسگی استفاده شود خطر ابتلا به سرطان سینه افزایش می یابد.
- استروژن درمانی: برای زنانی که هیسترکتومی کرده اند (رحم خود را با جراحی برداشته اند)، می توان از استروژن به تنهایی استفاده کرد. این به عنوان درمان جایگزینی استروژن یا فقط درمان با استروژن شناخته می شود. مطالعات استفاده از استروژن به تنهایی پس از یائسگی نتایج متفاوتی داشته است. برخی خطر کمی بالاتر یافته اند، در حالی که برخی دیگر هیچ افزایشی در خطر پیدا نکرده اند.
هورمون درمانی های نسل جدید (Bioidentical)
این کلمه برای توصیف نسخه هایی از استروژن و پروژسترون با همان ساختار شیمیایی که به طور طبیعی در بدن انسان وجود دارد (بر خلاف نسخه های قدیمی که ساختار شیمیایی آنها با حالت طبیعی هورمونها کمی متفاوت است) استفاده می شود. استفاده از این هورمون ها به عنوان راهی مطمئن برای درمان علائم یائسگی به بازار عرضه شده است.
اما از آنجایی که مطالعات زیادی برای مقایسه هورمون های «بیو همسان» یا «طبیعی» با نسخه های مصنوعی هورمون ها وجود ندارد، هیچ مدرکی مبنی بر ایمن تر یا مؤثرتر بودن آنها وجود ندارد. برای اطمینان بیشتر به مطالعات بیشتری نیاز است. تا آن زمان، باید به خطر استفاده از این هورمون های مشابه زیستی مانند هر نوع هورمون درمانی دیگر دقت کرد.
ایمپلنت های پستان
ایمپلنت سینه با افزایش خطر سرطان پستان نوع معمول (آدنوکارسینوم) مرتبط نیست.
با این حال، در موارد نادر، ایمپلنت سینه با برخی از انواع نادر سرطان، از جمله لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان (BIA-ALCL: Breast Implant-Associated Anaplastic Large Cell Lymphoma) و سایر لنفوم ها و همچنین کارسینوم سلول سنگفرشی ارتباط دارد. این سرطان ها می توانند در بافت اسکار (کپسول) اطراف ایمپلنت ایجاد شوند و ممکن است به صورت یک توده، تجمع مایعات، تورم یا درد، یا تغییرات پوستی نزدیک ایمپلنت، یا به صورت تغییر در اندازه یا شکل سینه ظاهر شوند.
خلاصه
در حال حاضر دلایل قوی زیادی برای استفاده از هورمون درمانی پس از یائسگی وجود ندارد، چرا که ممکن است سبب افزایش خطر سرطان پستان شود، همچنین ثابت شده که موجب بیماری قلبی و لخته شدن خون و ایجاد سکته مغزی یا قلبی نیز می شود. البته مزایایی هم دارد و مثلا پوکی استخوان و خطر ابتلا به سرطان روده را کاهش می دهد.
در کل، تصمیم به استفاده از استروژن درمانی باید پس از بررسی خطرات و مزایای احتمالی (از جمله شدت علائم یائسگی) و در نظر گرفتن سایر عوامل خطر برای بیماری قلبی، سرطان سینه و پوکی استخوان گرفته شود. اگر تصمیم گرفته شود که بیمار باید استروژن درمانی را برای علائم یائسگی امتحان کند، معمولاً بهتر است از کمترین دوز مؤثر و به مدت کوتاه از این داروها بهره برد.
بهترین مرکز رادیوتراپی در تهران | بهترین متخصص پرتودرمانی در تهران
چنانچه در جستجوی بهترین متخصص رادیوتراپی تهران هستید و بارها متخصصین رادیوتراپی تهران و لیست مراکز رادیوتراپی خصوصی در تهران را بررسی کرده اید ، اما همچنان به نتیجه مساعدی نرسیده اید ، به شما دکتر احسان کرباسی را معرفی می کنیم.
دکتر احسان کرباسی دارای بورد تخصصی رادیوتراپی انکولوژی_پرتودرمانی از دانشگاه علوم پزشکی تهران راه را برای درمان شما کوتاه می کند.
جهت ارتباط با بهترین مرکز پرتو درمانی تهران لطفا کلیک کنید.
شاد و تندرست باشید.
